Waar liggen mijn grenzen?
‘Ik heb mijn grens verlegd door niet over mijn grenzen te gaan' dat is wat een vriendin me recent vertelde en dat vond ik heel mooi.
De vergankelijkheid van het lichaam. Ouder worden. De beperkingen van het lichaam. Niet meer kunnen wat je verlangt. Het aanvaarden van die (nieuwe) begrenzing vind ik moeilijk. Hoe kan ik hierin dicht bij mezelf blijven en leren omgaan met met die nieuwe begrenzing dat mijn lichaam me aangeeft? Hoe kan ik mezelf blijven in een wereld die ogenschijnlijk zoveel van me vraagt?
Ik vind het moeilijk om mezelf niet te vergelijken met anderen. Ik vind het moeilijk om dicht bij mezelf te blijven en niet naar de succesverhalen van anderen te kijken. Zij die blijkbaar alles kunnen, onuitputtelijk veel energie lijken te hebben en de wereld zonder vrees tegemoet gaan.
Ik besef dat ik mogelijks te veel aandacht hecht aan de cultuur, aan wat van buitenaf van mij verwacht wordt. Heden ten dage lijkt het wel dat we allemaal sterk moeten zijn, we nog enkel kunnen kiezen om er voluit voor te gaan. Dat is de norm, dat zijn de verwachtingen van buitenwereld, van het team waar je voor werkt, van de relaties die we hebben.
Maar is dat ook zo? Of is deze verwachting iets waar jezelf in gelooft en daardoor in stand houdt?
Ik ben anders? En jij?
Durven in het verschil te gaan staan vraagt moed. Toegeven (aan jezelf) dat je anders bent. Dat je grenzen anders zijn. Dat je kwetsbaar bent. Dat je menselijk bent. Dat je beperkingen hebt. Dat is gewoon zijn. Jezelf zijn. Zijn wie je bent, puur natuur. Gewoon jezelf zijn is meer dan goed genoeg.
Een tijdje terug bij dat voorval op het werk was ik mijn begrenzing tegen gekomen. Ik heb toen heel hard beseft dat ik niet alles kon. Ik ben niet perfect. Ik ben beperkt. Mijn innerlijke criticus vond dat ik dat wel had moeten kunnen. Die was natuurlijk niet tevreden, want ik had gefaald. Die vond dat ik me toch wel moest schamen, niet?
Dit voorval had me diep van binnen geraakt. Het raakte een oud kwetsuur uit mijn kinderjaren. Het zette me ondersteboven. Het blokkeerde mij helemaal. Het is alsof ik verlamde. Alles voelde zo uitzichtloos. Ik die normaal gezien zo creatief ben in het vormgeven van mijn eigen leven en werk. Ik verlamde. Het voelde verschrikkelijk.
Zoals Samuel Beckett het zo goed schreef : “Er gebeurt niets. Niemand komt, niemand gaat, het is verschrikkelijk". ( Waiting for Godot).
Meestal als er zo iets spannends gebeurd of als het te confronterend is om bij de pijn te blijven, dan ga ik vluchten. Mijn strategie is dan om me terug trekken. Ik wil me dan liever verstoppen, waardoor ook alle andere zaken in mijn leven niet vooruit geraken. De energie blijft dan zoek.
Het is moeilijk om in emotionele periodes te blijven gaan. En toch maken ze deel het van het leven. De pijn en het verdriet mogen er ook zijn. Begrip en steun voelen voor onze kwetsbare zelf leidt tot grotere zelfaanvaarding, tot de verzoening met jezelf.
Ondertussen besef ik dat door de pijn te aanvaarden als deel uitmakend van het leven, door de pijn niet te proberen te verzachten, te zalven er geleidelijk aan mildheid kan binnenkomen.
Ik bleef bij mijn pijn. Ik liet ze toe in plaats van ze te verdringen. Ik aanvaarde de schaamte en mijn eigen grenzen. Van daaruit kan verzachting en opheldering optreden. Begrip voor wie we zijn met al onze stukken, zowel de krachtige als de kwetsbare zal uiteindelijk onze criticus verzachten. Wat zou het mooi zijn als we mild en vriendelijk ten aanzien van onszelf kunnen zijn, wanneer het ons opnieuw niet gelukt is onze grenzen te voelen, te verwoorden en aan te geven.
Het gaat over leren leven met onze onafgewerkte stukken.
Nathalie Douxfils
mei 2018
コメント