Er zijn zo van die dagen dat je moe en niet uitgeslapen opstaat. Je lichaam raakt niet uitgerust. Mogelijks komt dit omdat je niet uit een impasse geraakt. Je twijfelt. Het voelt lastig omdat je geen uitweg weet.
Bij mij gebeurt dit al wel eens als ik in een staat van ‘niet weten’ vertoef. Dat is lastig, voor mezelf en mijn omgeving. Ik weet me dan geen raad en zij ook niet. Het is vermoeiend. Ik word er ongeduldig van, onzeker en weet me geen houding aan te nemen.
Het speelt de hele dag en vaak dus ook ‘s nachts in mijn hoofd. Ik verlies mijn focus en heb geen energie. Het is een staat van ‘niet weten’, waardoor ik ook niets meer onderneem. Het verlamt me. Niet erg handig voor een zelfstandige onderneemster ;-)
Soms helpt rust of misschien net beweging om terug helderheid in je situatie te krijgen, maar deze keer hield 'iets' mij tegen. Het ‘niet weten’ maakte me onrustig. Iets blokkeerde mij om in het ‘niet weten’ te vertoeven en dit als oké te ervaren.
Vanuit onze opvoeding, vanuit onze maatschappij, vanuit wat je jezelf oplegt heb je misschien de boodschap meegekregen dat niet weten, je onzekerheid en twijfels uiten niet gepast is. Je kwetsbare onzekere kant tonen is ‘not done’. Vertellen dat het ‘niet lukt’, dat het minder goed met je gaat, daar zit schaamte op.
De onzekerheid van het ‘niet weten’ komt bij mij met vlagen. En vooral op momenten waar ik moet plannen maken voor de toekomst. Maar hoe meer ik mezelf ‘keuzes maken’ opleg, hoe meer ik mezelf verplicht om te 'ondernemen', hoe meer ik blokkeer. Mijn lichaam geeft dan aan dat het niet oké is. Luisteren naar je lichaam en voelen wat je nodig hebt dat is vaak een eerste stap. En lukt het niet, dan kan het nuttig zijn om hulp te vragen en te onderzoeken wat jou blokkeert.
Ik heb voor het eerst een coachingssessie met paarden gepland. Ik wou graag kijken en uitzoeken wat mij blokkeert in mijn ondernemerschap.
"Aangekomen in volle natuur gaf dit me instant rust en de nodige zuurstof. Na een korte introductie van mijn vraag en mijn verhaal ga ik samen met de coach maar de weide waar de paarden staan. De coach vraagt me om me heen te kijken, te kijken wat de natuur en de paarden me vertellen. Ze legt de nadruk het op mijn eigen tempo te doen. En dat vind ik fijn. Het voelt veilig. En toch sta ik lichtjes te trillen op mijn benen. Ik ben een beetje bang van paarden, ik ben bang van het onvoorspelbare. Geen houvast? Geen richting? De coach naast me stelt me gerust en haar aanwezigheid is al voldoende om de rust toe te laten binnenstromen. Dat ze de paarden goed kent geeft me vertrouwen. Ik kijk een lange tijd rond, ik voel de rust binnenstromen en voel me aangetrokken om dichter bij de paarden te gaan. De coach zegt “Sta eens stil bij je gevoel,.... Als je dit gevoel toelaat, wat voel je dan nog?” Het is even stil. ‘Leegte’, zeg ik dan ‘Leegte dat raakt aan een gevoel van eenzaamheid’. Ik verlang eigenlijk om ook één van die paarden te zijn. Samen daar onder het afdak waar ze aan het eten zijn. Ze zijn bij elkaar, ze zijn er voor elkaar. Ze horen bij elkaar. Het is alsof ze elkaar steunen in nabijheid en toch ook zelfstandig kunnen zijn. Een paard verlaat het afdak en komt voorzichtig en verkennend naar me toe. Dat raakt me diep vanbinnen. Het is alsof hij mij gehoord heeft en toenadering zoekt. Ik vertel haar over mijn kinderjaren, hoe ik altijd zo hard mijn best deed om erbij te horen. Ik had altijd het gevoel gehad een buitenbeentje te zijn. Anders te zijn, te dit of te dat.
Ik voel een oude pijn die ik keer op keer weer tegen kom in periodes waar ik me onzeker voel en ik in het ‘niet weten’ vertoef. Ook die pijn mag er zijn.
Ik vertel vooral, mijn coach luistert en geeft af en toe een aanvulling. Het gevoel van alleen
te zijn, anders zijn, niet goed genoeg zijn, loopt als een rode draad door mijn leven.
Met het vertellen van mijn levenservaringen en het benoemen van alle gevoelens en emoties die ik daarin ben tegengekomen, geef ik mijn persoonlijke geschiedenis de erkenning die het verdient. Ik laat alles waar zijn. Ik ben niet op zoek naar verzachting, ik ben niet op zoek naar het oplossen van pijn. Ik zoek geen schuld bij mijn opvoeding, bij de maatschappij, bij de anderen die het goed doen. Ik laat de pijn, de leegte, het ‘niet weten’ gewoon zijn. En dat doet deugd. De rust komt terug binnen. Ik voel de energie weer stromen."
Nathalie
augustus 2018