De kunst van loslaten

In mijn praktijk als loopbaancoach doen we regelmatig oefeningen. We bespreken jouw kwaliteiten en ongetwijfeld ook jouw valkuilen en welke uitdagingen hieraan gelinkt zijn. Loslaten zou in sommige situaties voor jou wel eens een mogelijke uitdaging kunnen zijn. Of misschien betekent voor jou loslaten de juiste afstand bewaken, zodat je niet overweldigd geraakt.

Maar loslaten kan ook bijvoorbeeld gaan over gedachten die in jouw hoofd spoken. Bijvoorbeeld over een situatie die jou diep geraakt heeft. Loslaten kan ook bijvoorbeeld gaan over een beslissing die je wil nemen, maar waarbij je eindeloos de mogelijke opties blijft wikken en wegen. Je schippert van de ene kant, dan weer naar de andere. Ondertussen word je doodmoe van dat eeuwige getwijfel. Hoe laat je dan die gedachten los?

Loslaten hoe doe je dat nu?

"Verbinding met anderen zorgt ervoor dat we ons gezien, gehoord en gewaardeerd voelen om wie we zijn." Brené Brown

Hoe laat je los als je gedachten maar met je aan de haal blijven gaan. Of wat als je hierdoor pijn of angst voelt? Of als de boosheid, teleurstelling of schaamte maar niet weg lijkt te gaan. Of als de oplossing zich maar niet opdringt.

Wat doe je nu als alles in je lijf roept: "Ik wil niet loslaten, ik kan gewoon niet, het lukt me niet."

Het is ook voor mij een zeer herkenbaar gevoel. Vaak zijn we bang dat als we loslaten we ook iets opgeven. Opgeven van wat jij zo graag verlangt, of zekerheid opgeven of opgeven wat wat jij ervaart als het juiste. Eigenlijk ben ik gewoon bang en zoek ik houvast.

Loslaten kan ook gaan over verbinding met anderen. Of het zoeken van erkenning in wie je bent of in wat je gelooft. Loslaten betekent niet dat je onverschillig handelt of dat je niet meer betrokken bent. Loslaten gaat over stoppen met wensen dat de realiteit anders is dan hoe die zich aan je voordoet.

Loslaten gaat over het volledig erkennen van wat zich in het hier en nu afspeelt. Niets meer en niets minder. Je erkent bijvoorbeeld dat de ander iets heeft gedaan, waarbij jij pijn voelt. Je erkent dat het gedrag van die persoon erg storend is en jij daar last van hebt. Je erkent dat je een behoefte hebt om gezien te worden, maar dat je die behoefte niet vervuld ziet. Je erkent dat het je verdrietig maakt. Je erkent dat je situatie uitzichtloos lijkt. Niet meer niet minder. Je vertelt je geen verhalen hoe het anders kan, hoe het anders moet of hoe jij het anders wenst, je erkent dat het is wat het is. Bij mij voelt dat aan als een soort berusten in de situatie. Blijven ademen. Bij de pijn blijven. Het helpt me vaak om op zo'n moment mijn hand op de plek waar ik pijn voel te leggen en gewoon bij de pijn te blijven. Deze niet beoordelen of veroordelen, maar deze aanvaarden in welke vorm deze ook komt. Aanvaarden dat het is wat het is. Het gevoel, de pijn de angst, de gedachten aanvaarden zoals ze zijn, zonder meer, zonder minder. Ze gewoon laten zijn in het nu.

Je staat dan volledig in contact met wat er is en met jezelf. Dat is vertrouwen in het proces.

En weet wat je gedachten ook zijn, deep down ben je gewoon oké.